JANUARI – Het is eigenlijk wel bekend bij iedereen, toch wil ik terug gaan naar eind december. Mijn wedstrijd tegen Sem schuilt in Japan. Normaal gesproken was Johan Vos er altijd bij als mijn trainer. Omdat er wat verschillen in inzicht zijn, was er voor mij geen werkbare situatie meer. Ik heb een nieuw team samengesteld en voor mijn partij tegen Schilt werd ik begeleid door Jerrel Venetiaan, Orlando Gemerts, Bart steltenpool en de Japanner Dol.
Omdat Schilt een lange vechter is, die veel met zijn knieën werkt om zo de tegenstander op afstand te houden, lag daar de nadruk op tijdens mijn trainingen. Sparringpartners werden uitgezocht op lengte en grootte.
Dat het lastig zou worden, wist ik van tevoren. Al merkte ik wel dat het tijdens de training steeds beter ging. De aanloop naar het gevecht was niet anders dan anders. Het goede gevoel waarmee ik de ring instapte, had ik ook tijdens de wedstrijd. In het begin moest ik wel even zoeken naar mijn ritme. Toch wennen na een jaar afwezigheid. Sem heeft een lastige tactiek om tegen te vechten. In de eerste ronde zocht ik naar kansen. In de tweede ronde wilde ik meer naar voren vechten, ik wilde stoten. Maar op het juiste moment was Sem daar met zijn. Op het moment dat hij me raakte wist ik dat het ging bloeden, dus dat zou me een probleem geven. De scheidsrechter vond het nodig om me acht tellen te geven, wat volgens mij niet hoefde. De dokter zei als nel dat het einde van de partij was. Voor mijn gevoel moest het toen nog beginnen!
Bij mijn rentree heb ik dus aardig wat pech meegemaakt. Maar het belangrijkste dat ik aan de wedstrijd heb overgehouden is het goede gevoel. Ondanks het feit dat ik er lang uit ben geweest, ben ik tevreden over de manier waarop ik heb gevochten. Het voelde weer vertrouwd. Mijn lichaam is klaar voor het grote werk. Dat was een grote opluchting. Het jaar 2005 heb ik afgesloten met een dubbel gevoel. Blij dat ik weer had gevochten, jammer dat ik bij mijn rentree had verloren.